"Μικροί Μονόλογοι από τον Πλάτωνα Ριβέλλη για τη Φωτογραφία και την Τέχνη".

Θεωρώ πως και αυτή η δουλειά του Πλάτωνα Ριβέλλη είναι ένα ακόμα διαμαντάκι ανάμεσα στα τόσα σκουπίδια που είναι σκορπισμένα στο internet... Πολύ περισσότερο για όποιους ασχολούνται με την φωτογραφία αλλά και γενικότερα για όποιον αγαπάει τις τέχνες είναι σίγουρο πως τουλάχιστον θα βρεi ενδιαφέρον σ αυτά τα video. Εκτός από τους <<Μικρούς μονόλογους >> που παρουσιάζω εδώ, στο κανάλι του Πλάτωνα Ριβέλλη στο YouTube μπορείτε να βρείτε διάφορες συνεντεύξεις που παρακολουθώντας τες θα είναι σαν να έχετε παρακολουθήσει κάποια απο τα μαθήματα καλλιτεχνικής φωτογραφίας...  

Ελπίζω να γεμίσει ευχάριστα και δημιουργικά τον ελεύθερο χρόνο σας. 

Για το attempts-photo

Κωνσταντίνος  Γαλάνης

francesca woodman

Francesca Woodman

Γεννήθηκε το 1958 στο Denver, Colorado των ΗΠΑ από γονείς καλλιτέχνες. Ασχολήθηκε από μικρή με την φωτογραφία και σε ηλικία 13 ετών έκανε τις πρώτες της εκτυπώσεις. Σπούδασε στο Rhode Island school of design. Το 1977 έγινε δεκτή απο το παράρτημα του της Ιταλίας όπου και φοίτησε για ένα χρόνο. Εκεί γνώρισε και επιρρεάστηκε από τον Σουρεαλισμό και τον Φουτουρισμό. 

Με την επιστροφή της από την Ιταλία τελείωσε τις σπουδές της και μετακόμισε στην Νέα Υόρκη. Η πρώτη μονογραφία της εκδόθηκε τον Ιανουάριο του 1981. Τον ίδιο μήνα η Francesca Woodman αυτοκτόνησε σε ηλικία 23 ετών. Στις περισσότερες των φωτογραφιών της χρησιμοποιεί τον εαυτό της ως μοντέλο και την οικία της ώς χώρο.

Η αποφασιστική στιγμή του Ανρί Καρτιέ - Μπρεσσόν (Της Μαρίας Γιαγιάννου)

Μια ενδελεχής ανάγνωση στο δοκίμιο του κορυφαίου Γάλλου φωτογράφου Herni Cartier-Bresson Η αποφασιστική στιγμή. 

Βλέπουμε αλλά δεν είμαστε και οι καλύτεροι μαθητές. Είμαστε συλλέκτες, δεν είμαστε σοφοί. Ρέει η όραση, επιτελεστικά συνήθως. Σαρώνει και πότε πότε επιλέγει, στέκεται. Οι στατικές παραδοσιακές εικόνες (η ζωγραφική, η γλυπτική και όλες οι τριγύρω τέχνες) καθοδηγούν την όραση προς την εστίαση. Οι κινούμενες τεχνικές εικόνες (ο κινηματογράφος και η τηλεόραση κυρίως) ενθαρρύνουν την απεστίαση˙ επιταχύνουν την όραση, τόσο που η ζωή, μετά την εμπειρία του οπτικού ντόπινγκ, μοιάζει ακίνητη.

Το είδος «φωτογραφία», δηλαδή η στατική τεχνική εικόνα, έχει τη δική του επίδραση στην όραση και τις συνέπειές της. Όσο η θέαση της ζωγραφικής γυμνάζει τη φαντασία, άλλο τόσο η εστίαση στην φωτογραφική εικόνα είναι μια εκγύμναση στη θέαση της ζωής που μας διέφυγε. Η διαφεύγουσα ζωή μπλέκεται ούτως ή άλλως στα δίχτυα κάθε τέχνης. Η διαφορά με την φωτογραφία είναι ότι μοιάζει υπερβολικά με τη ζωή˙ μας καθηλώνει μέσω μιας αυτόματα οξυμμένης περιέργειας περί του ποιοι στ' αλήθεια είμαστε εμείς και ποιοι είναι οι άλλοι.

Αυτός που δεν ήξερε να ταξιδεύει

Ο Ανρί Καρτιέ-Μπρεσσόν (1908-2004) γεννήθηκε στο Chanteloup-en-Brie της Γαλλίας, γόνος πλούσιας οικογένειας κατασκευαστών και εμπόρων υφάσματος, μεγάλωσε με άνεση σε ένα αστικό περιβάλλον που του παρείχε τη δυνατότητα να εντοπίσει νωρίς και να καλλιεργήσει την αγάπη του για τις τέχνες. Δοκίμασε τη μουσική, αλλά σύντομα φάνηκε ότι δεν ήταν ο τομέας του και στράφηκε στη ζωγραφική, σπουδάζοντάς την αρχικά πλάι στον ζωγράφο θείο του Louis και κατόπιν σε ιδιωτικό σχολείο τεχνών καθώς και στο στούντιο του κυβιστή André Lhote. Στις πρώτες του επισκέψεις στο Λούβρο φάνηκε να ενδιαφέρεται εξίσου για τον Μοντερνισμό και την Αναγέννηση, τη σύγκλιση των οποίων συχνά ψυχανεμιζόμαστε στις κατοπινές φωτογραφίες του. Πέραν της εικαστικής του καλλιέργειας, είχε ιδιαίτερη αγάπη για τη λογοτεχνία (σπούδασε Art and Literature στο Κέιμπριτζ) καθώς και για τη φιλοσοφία. Η συναναστροφή με τους Σουρεαλιστές, καθώς και το όλο επαναστατικό κλίμα ρήξης με την παράδοση, για κάθε πρωτοπορία των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνα, τον βοήθησε να αναζητήσει με μεγαλύτερη ελευθερία την καλλιτεχνική του ταυτότητα, η οποία σταδιακά αποκόπηκε από τη ζωγραφική – την διαχρονική του μεγάλη αγάπη – και συνδέθηκε με τη φωτογραφία από τη δεκαετία του '30.

Στην Αποφασιστική στιγμή περιγράφει τα στάδια γνωριμίας του με τον κόσμο της φωτογραφίας, η οποία ξεκινά με τη χρήση ενός απλού Brownie-Box για τις παιδικές του φωτογραφίες, συνεχίζεται με τις ταινίες (κυρίως βωβού κινηματογράφου) που του «έμαθαν να βλέπει», κορυφώνεται με τη γνωριμία των εικόνων του Atget, συνεχίζεται με το νεανικό του ταξίδι στην Ακτή του Ελεφαντοστού (λέγεται πως η λογοτεχνία του Κόνραντ ήταν που τον έσπρωξε προς την Αφρική) και απογειώνεται με την απόκτηση μιας μηχανής Leica, με τη συντροφιά της οποίας αρχίζει την περιπλάνησή του στην πόλη και τον κόσμο. «Περιπλανήθηκα πολύ, αν και δεν ξέρω να ταξιδεύω. Προτιμώ μια αργή περιπλάνηση, χωρίς πολλά περάσματα συνόρων. Κι όταν φτάνω κάπου, σχεδόν πάντα επιθυμώ να εγκατασταθώ, για να κατανοήσω καλύτερα τη ζωή του τόπου» γράφει ο άνθρωπος που, όπως λέει, «δεν ξέρει να ταξιδεύει» κι ωστόσο συνδέθηκε με την «φωτογραφία δρόμου» και το φωτορεπορτάζ ανά την υφήλιο. Ένα σύντομο (ακούσιο) μάθημα περί βραδύτητας σε όσους από εμάς αγαπούμε να διαβαίνουμε τα κάθε λογής σύνορα σαν το κατώφλι του σπιτιού μας, με την μηχανή μας κολλημένη στο μάτι.

«Το θέμα δεν αποτελεί συλλογή συμβάντων», γράφει.

«Το θέμα δεν αποτελεί συλλογή συμβάντων» γράφει λίγο παρακάτω. «Σημασία έχει να επιλέξει κανείς ανάμεσά τους˙ να συλλάβει το αληθινό συμβάν σε συνάρτηση με τη βαθύτερη πραγματικότητα». Ο Μπρεσσόν μοιάζει να μιλάει ειδικά. Στοχάζεται συγκεκριμένα πάνω στον τρόπο του φωτογράφου (που κάθε φορά σχετίζεται με την αισθητική και το ήθος του εκάστοτε ρεπόρτερ) να αντιμετωπίζει το Ρεπορτάζ, το Θέμα, τη Σύνθεση, την Τεχνική, τους Πελάτες (αυτές είναι και οι υποενότητες του δοκιμίου). Κι όμως δεν θα μπορούσαν αυτές οι παραπάνω να είναι και οι υποενότητες της ζωής; Της ζωής όλων μας, ως διαρκούς βλέμματος πάνω σ' αυτή την ίδια τη ζωή.

Η φωτογραφία ως κοσμοθεωρία

Η Αποφασιστική στιγμή μπορεί να διαβαστεί ως ένα κλασικό εγχειρίδιο φωτογραφικού ήθους, σαν ένα (τρόπος του λέγειν) σαβουάρ βιβρ της φωτογραφίας. Παρατηρούμε ότι ο Μπρεσσόν γράφει για την φωτογραφία σαν να πρόκειται για κάποιο φυσικό αντικείμενο που απειλείται από τον μηχανισμό της ανθρώπινης εκκεντρικότητας. Μοιάζει να προστατεύει τη φύση της φωτογραφίας από τη μηχανή Άνθρωπος! Μας διασκεδάζουν επίσης οι (αραιές) λεπτές του ειρωνείες: σαρκάζει τους φετιχιστές του εργαλείου «δεν χρειάζεται να φλυαρούμε πάνω στις [τεχνικές] διαδικασίες [...] αναγράφονται με μαθηματική ακρίβεια στις οδηγίες», εκείνους που «τύλιγαν με καλλιτεχνικό φλου κάθε ανεκδοτολογική τους φωτογραφία», αλλά και τον κύριο «που ρίχνεται μπρούμυτα προς δημιουργία εντυπωσιασμών και άλλων εκκεντρικοτήτων».

Νάπολη, 1960

Την ίδια στιγμή σχεδόν όλες οι παραινέσεις του δεν μπορεί παρά να σχετίζονται με την εμπειρία της όρασης. Με άλλα λόγια, πρόκειται για την αφαιρετική ανάπτυξη μιας Κοσμοθεωρίας. Γραμμένο σε πρώτο πληθυντικό, δημιουργεί ένα αίσθημα αλληλεγγύης μεταξύ των φωτογράφων, ενώ ταυτόχρονα σε κάνει (εσένα που δεν είσαι φωτογράφος, παρά μόνο δίχως κάμερα˙ μέσω μνήμης) να αισθάνεσαι μέρος μιας καθολικής εμπειρίας: «Παίζουμε με πράγματα που εξαφανίζονται και που, μετά την εξαφάνισή τους, είναι αδύνατον να τα επαναφέρουμε στη ζωή» ή «Ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας μέσω της ζωής, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα τον έξω κόσμο που μας διαμορφώνει και που όμως πάνω του μπορούμε να επέμβουμε. Πρέπει να βρεθεί μια ισορροπία ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, τον εξωτερικό και τον εσωτερικό...» Το δοκίμιο του Καρτιέ-Μπρεσσόν δεν είναι τόσο «λόγος για τη φωτογραφία» όσο είναι μια μικρή συζήτηση για το πώς διακρίνει κανείς στη ζωή του εκείνη τη στιγμή που είναι η Αποφασιστική.

Ερωτικός και πολιτικός τοπιογράφος

«Από τα συγκινητικότερα χαρακτηριστικά του πορτρέτου είναι η αναζήτηση της ομοιότητας των ανθρώπων, της συνέχειάς τους μέσα από όλα όσα περιγράφει το περιβάλλον τους», Ανρί Καρτιέ-Μπρεσσόν .

Μάστορας της αποφασιστικής στιγμής και πατέρας του φωτογραφικού ρεπορτάζ, ο Μπρεσσόν –ο οποίος έζησε δύο παγκόσμιους πολέμους, συνελήφθη από τους Γερμανούς και έμεινε τρία χρόνια στη φυλακή μέχρι την απόδρασή του το 1943 και την μετάβαση στη Γαλλία, όπου φωτογράφισε την κατοχή και την απελευθέρωση του Παρισιού– υπήρξε εικονολήπτης (ή εικονοπλάστης;) πολιτικός όσο και ερωτικός. Όντας ο ίδιος ένας άνδρας που δοκίμαζε τις προκλήσεις του έρωτα, απεικόνισε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και υπαινικτικές ερωτικές πόζες - αν και ασπρόμαυρες, στο βάθος μάλλον έγχρωμες. Το πρακτορείο Magnum, που ίδρυσε το 1947 με ακόμα πέντε φωτογράφους, κατέγραψε μερικές από τις πιο σημαντικές εικόνες της παγκόσμιας πολιτικής ιστορίας, όπως τον κινεζικό εμφύλιο, τους πρώτους μήνες του μαοϊκού καθεστώτος, δραματικές μεταπολεμικές σκηνές στη Γερμανία, την κηδεία του Γκάντι. Τα πορτραίτα διάσημων προσωπικοτήτων της τέχνης και της πολιτικής αλλά και των άσημων προσώπων που ξεδιάλεξε από τα πλήθη, ενώνουν το γνωστό με το άγνωστο, το σημαντικό με το δήθεν ασήμαντο, σε μια κοινή τοπιογραφία της ανθρώπινης ψυχής.

«Ένα από τα συγκινητικότερα χαρακτηριστικά του πορτρέτου είναι η αναζήτηση της ομοιότητας των ανθρώπων, της συνέχειάς τους μέσα από όλα όσα περιγράφει το περιβάλλον τους...» γράφει ο Μπρεσσόν. Είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι οι προσωπογραφίες όλων των φευγαλέων (στην αιώνια στιγμή) ηρώων του έχουν μεταξύ τους ένα είδος συγγένειας˙ όλοι κάπως μοιάζουν, γιατί όλοι είναι «τέκνα» του φωτογράφου. Ας σταθούμε μια στιγμή στο, τυχαία επιλεγμένο έτος, 1961. Τα πορτραίτα του Τζιακομέττι, της Μονρόε και του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, δεν είναι άραγε τρεις γωνίες ενός εσωτερικού πορτραίτου του Μπρεσσόν; Δεν πρόκειται για το πρόσωπο του Ναρκίσσου, κάθε άλλο παρά αυτό, ίσως περισσότερο να μοιάζει στον Πρωτέα, ευμετάβλητος μα ταυτοχρόνως σταθερός, προσεγγίζει με σεβασμό την μοναδικότητα του θέματός του, με «πέλμα βελούδινο και μάτι ακονισμένο. Δίχως βιασύνη˙ δεν μαστιγώνει το νερό κανείς πριν να ψαρέψει». Ας αναφέρουμε παρεμπιπτόντως ότι ο Μπρεσσόν ήταν και λάτρης του κυνηγιού. Καλός κυνηγός σημαίνει άκρα διακριτικότητα και γνήσιος σεβασμός για το θήραμα και το «θήραμα». 

Η Φωτογραφία ονειρεύεται τη Ζωγραφική

Κάθε εποχή κοντράρει την προηγούμενη. Κάθε πρωτοπορία πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος να κάνεις τέχνη είναι να στραφείς ενάντια στην τέχνη.

«Πάντοτε είχα πάθος με τη ζωγραφική. Όταν ήμουν παιδί, της αφιέρωνα την Πέμπτη και την Κυριακή˙ τις υπόλοιπες μέρες την ονειρευόμουν» είναι η εναρκτήρια φράση του κυρίως δοκιμίου. Μια φυσική έναρξη για το δοκίμιο, αν σκεφτεί κανείς ότι όντως ο Μπρεσσόν ως φωτογράφος «ζωγράφιζε». Μάλιστα «ζωγράφιζε» κλασικά, αν συμφωνήσουμε με την περιγραφή που κάνει ο Roland Barthes στο δοκίμιό του «Το Φωτογραφικό Μήνυμα» (1961 – στο «Εικόνα-Μουσική-Κείμενο»). «Ο Καρτιέ-Μπρεσσόν συνέθεσε την υποδοχή από τους πιστούς, στο Λιζιέ, του καρδινάλιου Πατσέλλι, στο ύφος ενός πίνακα παλιού ζωγράφου» γράφει ο Μπαρτ, θέλοντας βεβαίως να αντιδιαστείλει τις δύο μορφές τέχνης˙ τονίζει μεν τον «προκλητικό αισθητισμό» της φωτογραφίας του Μπρεσσόν, αλλά από την άλλη τον αντιλαμβάνεται ως ειρωνεία προς την ίδια την ιδέα ενός πίνακα, καθώς επίσης θεωρεί ότι ενσαρκώνει μια «εκστατική πνευματικότητα» με τρόπο πολύ πιο «αντικειμενικό» απ' ότι η ζωγραφική, η οποία «είναι» η ίδια η πνευματικότητα.

Κάθε εποχή κοντράρει την προηγούμενη. Κάθε πρωτοπορία πιστεύει ότι ο μόνος τρόπος να κάνεις τέχνη είναι να στραφείς ενάντια στην τέχνη. Η διαρκής συζήτηση για την σχέση της παραδοσιακής με την σύγχρονη τέχνη έχει τροφοδοτήσει έως σήμερα πλείστα γοητευτικά θεωρητικά κείμενα. Η παραδοσιακή και η τεχνική εικόνα μοιάζουν σαν μαλωμένοι συγγενείς. Την τόσο συχνή σύγκριση Ζωγραφικής-Φωτογραφίας θα ερμηνεύαμε ως μια προσπάθεια να ζυγίσουμε τον χρόνο που περνάει, να μετρήσουμε τα αμέτρητα καρέ του.

Ιταλία 1933, άτιτλο

Για τον θιασώτη της φωτογραφίας (και υμνητή του Atget, οι εικόνες του οποίου καταγοήτευσαν τον Μπρεσσόν παιδιόθεν) Βάλτερ Μπένγιαμιν, οι ζωγραφικοί πίνακες «όταν επιβιώνουν, επιβιώνουν μόνο σαν μαρτυρία για την τέχνη εκείνου που τους φιλοτέχνησε», ενώ στη φωτογραφία «μένει κάτι που δεν περιορίζεται να είναι μια μαρτυρία για την τέχνη του φωτογράφου» καθώς αυτό το «κάτι» ρωτάει επίμονα για το όνομα, το δράμα, την κατάσταση εκείνου που απεικονίζεται. Ο Μπένγιαμιν, στο ίδιο δοκίμιο («Συνοπτική ιστορία της φωτογραφίας» του 1931), αναφέρεται στην απελευθέρωση από το κομμάτι της πρωτογενούς δημιουργίας, μέσα από μία παρομοίωση. Ο ζωγράφος είναι ένας βιολιστής που «σχηματίζει τον ήχο» ενώ ο φωτογράφος είναι ένας πιανίστας που χτυπάει το πλήκτρο και βρίσκει τον ήχο αστραπιαία, άρα είναι υποταγμένος στο μηχανικό στοιχείο και τους πολύ πιο περιοριστικούς όρους του. Πρέπει λοιπόν να ασκηθεί, να γίνει ένας βιρτουόζος του οργάνου, ένας Ραχμάνινοφ της φωτογραφίας, ώστε να καταφέρει να υπερνικήσει τη «μυθική γοητεία» ενός, θα λέγαμε, Παγκανίνι της ζωγραφικής.

Στο εκπληκτικό δοκίμιο «Προς μια Φιλοσοφία της Φωτογραφίας» (1983), ο Βίλεμ Φλούσερ ερευνά ακριβώς το πέρασμα από τις παραδοσιακές στις τεχνικές εικόνες, τον χειρισμό της συσκευής από τον άνθρωπο αλλά κυρίως τον χειρισμό του ανθρώπου από τη συσκευή (κοιτάζει το ζεύγος φωτογράφος-μηχανή ως μια «ενιαία λειτουργία-μονάδα») καθώς στην ουσία αναζητά τους δρόμους της ελευθερίας μέσω του χειρισμού της φωτογραφικής συσκευής. Διαρκώς συναντάμε την αντιπαραβολή Ζωγραφικής και Φωτογραφίας, όπως και στο δοκίμιο του Μπένγιαμιν, όπως και στον Μπαρτ, όπως – last but not least – στον Μπρεσσόν. Η αγωνία είναι διαχρονική, διαπερνά τα κείμενα των μεγάλων στοχαστών και φτάνει στα δια βίου μαθητευόμενα μάτια μας.

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, 1961

«Εμείς, που, ίσως, αγγίζουμε κάτι λιγότερο διαρκές από τους ζωγράφους, γιατί να ενοχληθούμε; Μάλλον διασκεδάζουμε γιατί μέσω της μηχανής μας δεχόμαστε τη ζωή ως έχει» γράφει ο Μπρεσσόν, και ο Φλούσερ συμπληρώνει, στο δικό του context, καμιά τριανταριά χρόνια αργότερα «Πρόθεση των συσκευών δεν είναι να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά το νόημα του κόσμου» καθώς και «Η φωτογραφική μηχανή δεν είναι εργαλείο, αλλά ένα παιχνίδι και ο φωτογράφος δεν είναι εργάτης αλλά ένας παίκτης: όχι ένας homo faber αλλά ένας homo ludens. Μόνο που ο φωτογράφος δεν παίζει με το παιχνίδι του, αλλά ενάντια σ' αυτό». Ο φωτογράφος «... [δουλεύοντας] μ' ένα είδος προαισθήματος της ζωής» (Μπρεσσόν) καταγράφει τον κόσμο, επεμβαίνει στο νόημά του, παίζει μαζί του με σοβαρότητα.

Αν και είναι αδύνατο να ξεδιπλώσουμε στον παρόν πλαίσιο τις συγκλίσεις και αποκλίσεις των πολλών περί φωτογραφίας θεωριών, ωστόσο ενθαρρύνουμε μια ατομική πλεκτή ανάγνωση των παραπάνω σημαντικών κειμένων. Κείμενα που δεν εξετάζουν απλώς τη σημασία του να βγάζει κανείς φωτογραφίες, αλλά τη σημασία της μνήμης, της υπαρξιακής πλευράς των τεχνολογικών μέσων, το νόημα του ιστορικού χρόνου και της κβαντο-ποίησης της ανθρώπινης αντίληψης, τη σημασία του να συνθέτεις καθώς βλέπεις˙ όλα αυτά έχουν ακόμα μεγαλύτερη αξία σήμερα, στην εποχή του Ίντερνετ, σε «έναν κόσμο που [σύμφωνα με τον θρυλικό φωτογράφο Ανρί Καρτιέ-Μπρεσσόν] κατοικείται ολόκληρος από πλάσματα διψασμένα για τη συντροφιά της εικόνας».

* Η ΜΑΡΙΑ ΓΙΑΓΙΑΝΝΟΥ είναι συγγραφέας και κριτικός τέχνης.

Η αποφασιστική στιγμή

Λόγος για τη φωτογραφία 

Henri Cartier-Bresson

Μτφρ: Σοφία Διονυσοπούλου

Σειρά Β΄: Ο Άτακτος Λαγός – 11

Εκδ. Άγρα 2013

Σελ. 32, τιμή: €7,00

17 Μαθήματα που μου δίδαξε ο Walker Evans για τη Φωτογραφία Δρόμου

Σεπτέμβριος 2013 του Ερικ Κιμ

Θέλω να γράψω για έναν φωτογράφο που οι περισσότεροι φωτογράφοι τέχνης και  μαθητές φωτογραφίας  γνωρίζουν , αλλά δεν είναι ότι πολλοί φωτογράφοι δρόμου που τον γνωρίζουν ή τον εκτιμούν .

Αυτός είναι φωτογράφος Walker Evans , ένας από τους πιο σημαντικούς Αμερικάνους φωτογράφους του 20ο αιώνα . Ενέπνευσε τους σημαντικούς φωτογράφους δρόμου , όπως ο Robert Frank , ο Lee Friedlander , Diane Arbus , ακόμη και Bruce Gilden . Είναι πιο διάσημος για τη φωτογράφηση της Μεγάλης Ύφεσης του 30 , το στιγμιαίο έργο του Μετρό της Νέας Υόρκης με  τους αναβάτες, καθώς και για τις φωτογραφίες  δρόμου  και  τα αστικά τοπία σε όλη την Αμερική ( πιο διάσημο βιβλίο του είναι το "American photographs "), ήταν η πρώτη έκθεση φωτογραφίας  που πραγματοποιήθηκε ποτέ και έγινε στο ΜΟΜΑ της Νέας Υόρκης . Ήταν επίσης ένας μη δογματικός φωτογράφος που συχνά διακήρυξε ότι η κάμερα δεν είχε καμία σημασία και πειραματίστηκε με το φακό 35mm της Leica , το 2 1/4 φακό της Rolleiflex ,τη δυσκίνητη 8 × 10 μεγάλου μεγέθους , ακόμη και με τη χρήση μιας Polaroid SX - 90 περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένα  προς το τέλος της ζωής του .

Υπάρχουν πολλά που δεν ξέρω για Walker Evans, οπότε έκανα την έρευνά μου για αυτό το άρθρο ένα τρόπο για να μάθω περισσότερα γι 'αυτόν. Ελπίζω  να βρείτε το έργο του  τόσο εμπνευσμένο όπως ήταν για μένα.

Πριν αρχίσω αυτό το άρθρο, θέλω να μοιραστώ αυτό το απόσπασμα, που είπε ο Robert Frank, σχετικά  με τον Evans και την επιρροή του στο διάσημο έργο του, «Οι Αμερικανοί":

"Όταν πρωτοήρθα κοίταξα τις φωτογραφίες τουWalker Evans», σκέφτηκα κάτι που ο Malraux έγραψε: «. Να μετατραπεί το πεπρωμένο σε αντίληψη’’  Όταν ο άνθρωπος είναι σε δύσκολη θέση και χρειάζεται τόσα πολλά για τον εαυτό του. Πως αλλιώς να δικαιολογείς την αποτυχία σου και την προσπάθεια σου; "- Robert Frank

1-Βγάλε τα προς το ζην με μια εργασία ημέρας

Όπως πολλοί φωτογράφοι και καλλιτέχνες, ο Evans ήταν πάντα μεταξύ  του να μπορεί να  πληρώνει  τους λογαριασμούς του και  να είναι απένταρος. Όχι μόνο αυτό, αλλά ο Evans αγανάκτησε αν και ήταν  απρόθυμος να αναλάβει εμπορική εργασία. Ξεκινώντας έτσι ο Evans  με τις εμπορικές  φωτογραφίες, έχοντας μια δουλειά την ημέρα, αυτό τελικά του έδωσε την ελευθερία να φωτογραφίσει  με τους δικούς του όρους. Λέει περισσότερα γι αυτό σε μια συνέντευξη:

Ι.Κ. Πώς να βγάζατε τα προς το ζην;

Walker Evans: Είχα μια νυχτερινή δουλειά στη Wall Street, ώστε να είμαι ελεύθερος στη διάρκεια της ημέρας. Έτσι  πλήρωνα για το δωμάτιο και το φαγητό. Δεν χρειαζόταν  να κοιμάμαι ή να τρώω πολύ. Εκείνες τις ημέρες ζούσα ασκητικά? Δεν είχα οδηγηθεί την μποέμικη ζωή.

Σημαντικό σημείο: Ο Evans είχε μια θέση εργασίας ημέρας (ή στην περίπτωση αυτή, νυχτερινή), προκειμένου να πληρώνει τους λογαριασμούς του, που του έδωσε την ελευθερία να φωτογραφίζει κατά τη διάρκεια της ημέρας όσο ήθελε. Πιστεύω ότι  η ελευθερία του   να κάνεις ό, τι θέλεις είναι ένα από τα πιο πολύτιμα πράγματα, περισσότερο από τον υλικό πλούτο ή οτιδήποτε άλλο. Πολλοί από εμάς θέλουμε περισσότερο χρόνο για να φωτογραφίζουμε στους δρόμους, αλλά πιστεύουμε ότι πρέπει να εργαστούμε περισσότερο για να κερδίσουμε  χρήματα, τα οποία θα μας δώσουν τη δυνατότητα να έχουμε περισσότερο χρόνο για να φωτογραφίζουμε στους δρόμους. Συνήθιζα να το  πιστεύω αυτό, αλλά όταν δούλευα πρωί  ένοιωσα ότι η δουλειά μου  τραβούσε  όλη τη  σωματική και ψυχική ενέργεια που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω καλύτερα για τις δικές μου  φωτογραφίες.

Ως εκ τούτου,  συνειδητοποίησα ότι, ανεξάρτητα από το ποιο είναι  το επάγγελμά σας, αν η φωτογραφία είναι το απόλυτο πάθος σας ό, τι δουλειά και να κάνετε για να πληρώνετε τους λογαριασμούς, δεν έχει σημασία. Δεν έχει σημασία αν εργάζεστε ως φωτογράφος για να πληρώνετε τους λογαριασμούς. Αντιθέτως, νομίζω ότι  η καλύτερη στρατηγική είναι,  να κρατήσετε μια δουλειά την ημέρα και να φωτογραφίζετε  τα προσωπικά σας έργα σας με εντελώς  δικούς σας όρους ( ώστε η επαγγελματική φωτογραφία να μην μπορέσει να  διαφθείρει την προσωπική σας φωτογραφική δουλειά)

Έτσι θυμηθείτε να μην ξοδεύετε τόσο πολύ χρόνο στην εργασία (αυτό  σημαίνει όχι παραμονή στο γραφείο μετά τις 6μμ) γιατί στερεί χρόνο από τη φωτογραφία σας. Προσπαθήστε να ελευθερώσετε όσο μεγάλο μέρος του χρόνου σας για να βγείτε έξω για φωτογράφηση.

2. Δώστε στον εαυτό σας μια οπτική εκπαίδευση

PAUL CUMMINGS : Πώς εμφανίστηκε η κάμερα; Ήταν στο μυαλό σας; Τι συνέβη ;

Γουόκερ Έβανς : Πραγματικά δεν ξέρω πάρα πολλά γι 'αυτό . Απλά δεν ξέρω.  Ως παιδί είχα μια φτηνή μικρή φωτογραφική μηχανή και είχα περάσει από το  χόμπι της φωτογραφίας,  την εμφάνιση φίλμ στο μπάνιο και ούτω καθεξής . Και νομίζω ότι ήρθε από τους ζωγράφους . Αρκετοί από τους φίλους μου ήταν ζωγράφοι και έτσι είχα αυτοδίδακτη εικαστική εκπαίδευση.

Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα για τη φωτογραφία είναι ότι είναι η πιο δημοκρατική μορφή τέχνης. Καθένας μπορεί να την κάνει, ακόμα και ένα πεντάχρονο παιδί ή ένας χιμπατζής. Μπορείτε απλά να τους δώσετε αυτό το μαγικό κουτί, ζητήστε τους να στοχεύουν, να  κάνουν κλικ στο κουμπί, και θα   δημιουργηθεί μια εικόνα.

Ωστόσο, αυτό ακριβώς είναι και το μειονέκτημα της φωτογραφίας. Στις μέρες μας είναι εύκολο για τον καθένα να κάνει μια τεχνικά τέλεια εικόνα με την τεχνολογία που έχουμε σήμερα με αυτόματη έκθεση και ISO. Αλλά κάποιος που δεν έχει καμία απολύτως εκπαίδευση θα έχει δυσκολίες να  ζωγραφίσει κάτι που να είναι τεχνικά τέλειο.

 Το κατάλαβα αυτό  από τους φίλους μου  ζωγράφους - έχουν όλοι πάρει  "εικαστική εκπαίδευση" από την άποψη των μεγάλων ζωγράφων που ήρθαν πριν από αυτούς- δίνοντας τους μια σαφή κατανόηση του τι ήταν τέχνη.

Νομίζω ότι η άνοδος του Διαδικτύου και των social media ήταν μια μεγάλη ισοστάθμιση, αλλά  μείωσε  την οπτική εκπαίδευση που πολλοί φωτογράφοι λαμβάνουν. Υπάρχουν   μεγάλοι φωτογράφοι δρόμου στο Flickr, αλλά είναι μόνο το 1% . Το 99,99% από τις φωτογραφίες του δρόμου που βλέπετε στο διαδίκτυο είναι σκουπίδια, αλλά πολλοί φωτογράφοι δρόμου ξεκινάν βλέποντας αυτές τις φτωχές, εικόνες, και ως εκ τούτου έχουν μια φτωχή "οπτική εκπαίδευση."

Ο Walker Evans κέρδισε το μάτι του για να αναγνωρίζει ποια είναι  καλή φωτογραφία  λόγω  της οπτικής εκπαίδευσης που πήρε από τους φίλους του ζωγράφους. Αναμφίβολα  επηρεάστηκε από τα μεγάλα έργα των καλλιτεχνών που οι φίλοι του  πιθανότατα  συζητούσαν γι αυτά. Ομοίως, ο Αdam  Marelli λέει ότι οι φωτογράφοι μπορούν συχνά να μάθουν περισσότερα για το τι κάνει μια εικόνα μεγάλη μέσα από το έργο των ζωγράφων και άλλων καλλιτεχνών (όχι από  φωτογράφους).

Σημαντικό σημείο: Λοιπόν, πώς θα βελτιώσετε την δική σας "εικαστική εκπαίδευση"; Πρώτα απ 'όλα, θα πρέπει να μάθετε τι είναι μια μεγάλη εικόνα. Θα συνιστούσα να μην ξεκινάμε κοιτάζοντας  φωτογραφίες, αλλά πολύ πιο πίσω. Η φωτογραφία ως σοβαρή μορφή τέχνης είναι λιγότερο από 100 χρονών, αλλά η ζωγραφική, η γλυπτική και το σχέδιο  πάνε πίσω χιλιάδες χρόνια. Μελετήστε τους κλασικούς ζωγράφους της Αναγέννησης και δείτε πώς ζωγράφιζαν τα θέματά τους, σε ποια θέση και τον τρόπο που «συνθέτανε» το πλαίσιο. Κοιτάξτε την κατεύθυνση του φωτός στον πίνακα, και από πού  πέφτει. Πόσα αντικείμενα είναι στο κομμάτι; Πού κοιτάζουν;  Τι κάνει την εικόνα ισορροπημένη; Πώς  χρησιμοποιούσαν το χρώμα για να προσθέσουν  δράμα ή την προσοχή;

Μόλις εξοικειωθείτε με τους κλασικούς ζωγράφους, τότε ασχοληθείτε με τους κλασικούς φωτογράφους. Αγοράστε τα  φωτογραφικά βιβλία τους, μελετήστε τις συνθέσεις τους, και αισθανθείτε τα συναισθήματα που προκαλούν οι εικόνες τους. Πάντα ρωτήστε τον εαυτό σας: τι είδε ο φωτογράφος  κατά τη λήψη αυτής της εικόνας; Γιατί νομίζουν ότι ήταν ένα σημαντικό γεγονός; Πώς το χρησιμοποίησε για να γεμίσει το πλαίσιο; Τι την κάνει  αξέχαστη;

Ρωτώντας τον εαυτό σας συνεχώς αυτές τις ερωτήσεις θα ξεκινήσει μια πλούσια και ολοκληρωμένη οπτική εκπαίδευση, και θα αρχίσετε να δίνετε στο σώμα σας την έμπνευση που του αξίζει.

3. Πηγαίνετε ενάντια στο ύφος της εποχής

Όταν Evans άρχισε να τραβάει φωτογραφίες, ενδιαφέρθηκε κυρίως για αυτό γιατί ήταν ο «απαγορευμένος καρπός» - ένα μέσο που κανένας καλλιτέχνης δεν πήρε στα σοβαρά. Ένα  μέρος του εαυτού του  ήταν επαναστατικό - έτσι πήρε  τη φωτογραφία για να επαναστατήσει ενάντια στη συμβατικότητα της εποχής. Όταν ερωτάται για τις εμπνεύσεις του στη φωτογραφία, απαντάει:

PAUL CUMMINGS: Από πού νομίζεις ότι προέρχεται η έμπνευσή σου ; Μέσα από τη λογοτεχνία;

Γουόκερ Έβανς: Δεν ξέρω. Όχι όχι. Εγώ απλά την πρόσεξα. Μερικώς νομίζω  προστίθεται σε αυτό  το γεγονός  ότι σχετίζεται  με τον απαγορευμένο καρπό. Δεν ήταν το πράγμα που έπρεπε να κάνω. Γι 'αυτό και θα το κάνω.

Ακόμα και όταν ο Evans ήταν σοβαρός με την φωτογράφηση στα τέλη της δεκαετίας του 1920 μισούσε το σύγχρονο στυλ και την αισθητική της εποχής που αρεσκόταν στις  «λεπτές τέχνες" από την τραχιά ζωή του δρόμου που φωτογράφιζε:

PAUL CUMMINGS: Τι είδους πράγματα   φωτογραφίζατε; Τι  ενδιαφέρεστε να κάνετε με τη φωτογραφική μηχανή σε αυτό το σημείο;

Γουόκερ Έβανς: Νομίζω ότι φωτογράφιζα ενάντια στο ύφος της εποχής, ενάντια στα σαλόνια φωτογραφίας, ενάντια στη φωτογραφία ομορφιάς, ενάντια στην καλλιτεχνική φωτογραφία.

PAUL CUMMINGS: Το σύνολο των περίτεχνων επιχειρήσεων…

Γουόκερ Έβανς: Ναι. Ακόμη, συμπεριλαμβανομένου και του Στίγκλιτζ. Έκανα μη καλλιτεχνική και μη εμπορική εργασία. Ένιωσα - και είναι αλήθεια- ότι  ήμουν στο σωστό δρόμο. Αισθάνθηκα ότι έστριβα σε νέο έδαφος. Τουλάχιστον πίστευα οτι  ανακάλυψα ένα νέο πνεύμα,  ενστικτωδώς γνωρίζοντας το, χωρίς ακόμα να το έχω συνειδητοποιήσει.

Τα κλισέ είναι επίσης κάτι που ο Evans προσπάθησε σκληρά να κρατηθεί μακριά τους:

PAUL CUMMINGS: Ποιες νομίζετε ότι ήταν οι ιδιότητες του σαλονιού φωτογραφίας που δεν σας αρέσουν και  αντιδράτε εναντίον του;

Γουόκερ Έβανς: Ω, συμβατικότητα, κλισέ, καμία πρωτοτυπία.

Σημαντικό σημείο :Η φωτογραφία, όπως και πολλές άλλες μορφές τέχνης, έχει ορισμένα μανίες, σύγχρονα στυλ, και  φάσεις. Όποτε οι άνθρωποι μιλούν για το έργο του Walker Evans αναφέρονται στο πόσο  οραματιστής ήταν, πώς άνοιξε νέους δρόμους, και έσπασε το κατεστημένο. Ήταν σε θέση να το κάνει αυτό όχι γιατί ακολούθησε τις συμβάσεις της εποχής, αλλά επαναστάτησε εναντίον τους και πήρε το δικό του μονοπάτι.

Νομίζω ότι όταν πρόκειται για τη σύγχρονη φωτογραφία δρόμου, είναι πολύ διαφορετικό να υπάρχει μοναδικό έργο από  άλλους και να ξεχωρίζει. Ωστόσο, η φωτογραφία υπάρχει μόνο  εκατό χρόνια περίπου- εξακολουθώ να πιστεύω ότι υπάρχει  πολύ ανεξερεύνητο έδαφος από την άποψη της αισθητικής, συνθέσεις, αντικείμενο, και προσεγγίσεις.

Έτσι, αυτά που να κάνουν οι  άλλοι  στο internet να σε εμπνέουν, αλλά χωρίς να τα ακολουθείς τυφλά. Μην τραβάτε με φλας επειδή όλοι οι άλλοι το κάνουν. Μην προσπαθήσετε να προσθέσετε περισσότερα πολλαπλών θεμάτων πλάνα γιατί όλοι το κάνουν. Μην   δουλεύετε με υψηλή αντίθεση μαύρο και άσπρο, επειδή όλοι οι άλλοι το κάνουν.

Μάλλον να δούμε τι κάνουν όλοι οι άλλοι - και να κάνουμε το αντίθετο. Έτσι  θα μπορέσετε η δουλειά  σας να είναι διαφορετική και μοναδική

4. Φωτογραφική πραγματικότητα (ακόμα κι αν είναι σκληρή)

Walker Evans-7

Νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που με ελκύει περισσότερο στη φωτογραφία δρόμου είναι το πόσο ειλικρινής και πραγματική είναι. Ωστόσο, την ίδια στιγμή, η πραγματικότητα μπορεί να είναι αρκετά σκληρή και βάναυση. Αυτό είναι  το πρώτο που επισήμανε ο Evans για τη φωτογραφία:

PAUL CUMMINGS: Τι έχετε σπουδάσει ή κοίταξει;

Γουόκερ Έβανς: Όχι. Τίποτα. Λοιπόν,  ενθουσιάστηκα από μια εικόνα  του Paul Strand. Θυμάμαι  ότι η διάσημη τυφλή γυναίκα του με ενθουσίασε πάρα πολύ. Είπα αυτό είναι το πράγμα που θα κάνεις. Αυτό με άλλαξε πραγματικά.

PAUL CUMMINGS: Θυμάστε τις ποιότητες αυτής της φωτογραφίας;

Γουόκερ Έβανς: Της  φωτογραφίας του Strand; Σίγουρα. Ήταν ισχυρή και πραγματική μου φάνηκε. Και λίγο σοκαριστική, βάναυση.

PAUL CUMMINGS: Λοιπόν, αυτά  ήταν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που χρησιμοποιήσατε στην δουλειά σας - έτσι δεν είναι;

Γουόκερ Έβανς: Λοιπόν, αυτό είναι που με τράβηξε στην τέχνη. Θέλω να πω, θα μπορούσα να διαβάσω ένα βιβλίο σαν την ‘ πείνα του Thompson’ και αυτό θα ήταν μια χαρά, γιατί πίστευα ότι ήταν πραγματικό. Αλλά δεν ήταν. Όμως η έλλειψη της κρίσης αυτής ιδιαίτερα στους τους νέους  με οδήγησαν να πιστεύω  επειδή είχα μια ευγενική ανατροφή, ενώ η πραγματική ζωή ήταν πείνα, ότι ήταν  ειλικρινές να  γράψω γι 'αυτό. Αυτό είναι όλο λάθος αλλά αυτό είναι που πίστευα. Πίστευα ότι το  να φωτογραφίζω την τυφλή γυναίκα ήταν το πράγμα που έπρεπε να κάνω.

«Τυφλή γυναίκα" από τον Paul Strand

 Σημαντικό σημείο : Η φωτογραφία δρόμου είναι  δύσκολη, τόσο από την άποψη της προσέγγισης (να έχεις τα κότσια να φωτογραφίζεις άγνωστους), αλλά και  ηθικά (είναι "σωστό" για μένα να φωτογραφίσω αυτό το άτομο;)

Ξέρετε ότι η πραγματικότητα δεν είναι όμορφη. Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι άδικα, άνισα, και σκληρά στην κοινωνία. Αισθάνομαι ωστόσο όταν πρόκειται για την φωτογραφία δρόμου,  ότι δεν θα πρέπει να γυρίζουμε τα μάτια σε ό, τι δεν είναι αρκετά όμορφο για να το κοιτάξουμε. Η φωτογραφία δρόμου δεν πρέπει να είναι μόνο όμορφες φωτογραφίες: Νιώθω ότι έχουμε την ηθική υποχρέωση να δείξουμε τα στραβά στην κοινωνία.

Τώρα δεν λέω απλά να πάτε έξω και να αρχίσετε να φωτογραφίζετε κάθε άστεγο που βλέπετε στους δρόμους. Αντίθετα, προσεγγίστε τη φωτογραφία σας με έναν ολιστικό τρόπο, που να δείχνει τα θετικά και τα αρνητικά της κοινωνίας με ανθρώπινο και δίκαιο τρόπο.

Κανείς δεν μπορεί πραγματικά να πει ποιος είναι ο "σωστός" τρόπος  προσέγγισης,  τι είναι και τι δεν είναι ηθικό να φωτογραφιθεί. Θα έλεγα ότι  σημαντικότερο πράγμα είναι να εξετάσετε τι πρόθεσή έχετε  με τη φωτογραφία σας: παίρνεις μια φωτογραφία, που τελικά θα βοηθήσει την κοινωνία για το ευρύτερο καλό; Αν ναι, τραβήξετε τη φωτογραφία. Εάν αισθάνεστε ότι είναι μια περιττή φωτογραφία (μόνο για τον εαυτό σας) εγώ δεν θα τράβαγα τη φωτογραφία.

5.Δούλευε ενστικτωδώς

3.11.1963

Νομίζω ότι, όταν πρόκειται για τράβηγμα φωτογραφίας  στους δρόμους, είναι πολύ δύσκολο να κάνουμε πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Είναι δύσκολη η  σύνθεση, το πλαίσιο, ο χρόνος του τραβήγματος, οι σωστές ρυθμίσεις στη μηχανή, να επικοινωνήσεις με το θέμα σου και άλλα,   σε λίγα μόνο δευτερόλεπτα.

 Η φωτογραφία δρόμου είναι πολύ ενστικτώδης- τόσο όσον αφορά την προσέγγιση όταν είστε στο δρόμο και τελικά το είδος των φωτογραφιών που παίρνετε.

Ενώ πιστεύω ότι υπάρχει αξία στο να έχεις ένα απώτερο σκοπό, όταν πρόκειται για τη φωτογράφηση (θα μιλήσουμε περισσότερο για αυτό αργότερα) είναι επίσης σημαντικό να εργάζεσαι  με θάρρος και με το ένστικτο σας.

Ο Evans  αναφέρεται  στο σκεπτικό του όταν φωτογραφίζει το 1930:

PAUL CUMMINGS: Τι γίνεται με τις φωτογραφίες που παίρνατε κατά τη διάρκεια του Μεσοπολέμου; Μήπως είχατε ένα συγκεκριμένο σύνολο ιδεών ή θεωρία γι 'αυτές; Ή μήπως απλά βγαίνατε έξω για το είδος  της εργασίας και την ανάπτυξη;

WALEKR EVANS: Δούλευα από ένστικτο αλλά με μια αίσθηση - όχι πολύ σαφής - αλλά μια σταθερή αίσθηση ότι ήμουν στο σωστό δρόμο, ότι έκανα κάτι πολύτιμο, αλλά και πρωτοπόρο αισθητικά και καλλιτεχνικά. Απλώς το ήξερα. Και ο Kirstein με βοήθησε πολύ. Συνήθιζε να μου λέει τι έκανα. Έμαθα  πολλά από αυτόν. Ήταν ένας πολύ οξυδερκής κριτικός και εστέτ. Ω ναι.

 Σημαντικό σημείο : Όταν πρόκειται για την εργασία  στους δρόμους υπάρχουν γενικά δύο τρόποι που μπορείτε να εργαστείτε. Κατ 'αρχάς, μπορείτε να εργαστείτε ενστικτωδώς (ακριβώς φωτογραφίζοντας οτιδήποτε σας ενδιαφέρει) ή δεύτερον, μπορείτε να εργαστείτε περισσότερο σε ένα έργο με προσανατολισμένη προσέγγιση (φωτογραφία με ένα σχέδιο στο μυαλό).

Ωστόσο, δεν νομίζω ότι πρέπει κατ 'ανάγκη να είναι το ένα ή το άλλο. Μπορείτε να συνδυάσετε και τα δύο και να έχετε μία υβριδική προσέγγιση.

Νομίζω ότι μπορείτε σίγουρα να λειτουργήσετε ενστικτωδώς ενώ εργάζεστε με  προσέγγιση βάσει σχεδίου. Μπορείτε να το κάνετε αυτό με απλά τοπογραφικά μιας συγκεκριμένης γειτονιάς, πόλη ή περιοχή και  να φωτογραφίζετε ό, τι πιάνει το μάτι σας (έχοντας ένα βιβλίο στο μυαλό). Το όφελος της εργασίας με αυτόν τον τρόπο είναι ότι σας δίνει περισσότερη ελευθερία και σας αποτρέπει από το να γίνετε πάρα πολύ κολλημένος και περιορισμένος.

Νομίζω ότι η φωτογραφία δρόμου θα πρέπει τελικά να είναι διασκεδαστική και απελευθερωτική. Τη στιγμή που αισθάνεστε παγιδευμένοι από τη φωτογραφία σας και δεν είναι αυτό που η καρδιά σας λέει να κάνετε - θα ήθελα να προτείνω να προχωρήσετε και να προσπαθείτε μια πιο ευέλικτη προσέγγιση.

 6. Έχετε μια αίσθηση του σκοπού

Sharecropper της Οικογένειας, Hale County, Αλαμπάμα. Μάρτιο 1936

Μία από τις ερωτήσεις που ρωτώ συχνά τους φωτογράφους (αλλά δυσκολεύονται να μου απαντήσουν): "Γιατί φωτογραφίζετε;»

Αυτή η απλή ερώτηση είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να απαντηθεί. Το  «γιατί» της καθημερινής ζωής θέλει βαθιά σκέψη και περισυλλογή. Μας κάνει να σκεφτούμε γιατί είμαστε σε αυτή τη γη, ποια είναι η αποστολή μας και τι θέλουμε να επιτύχουμε μέσα από τη δουλειά μας.

Με τους όρους της φωτογραφίας δρόμου, νομίζω ότι θα πρέπει να είναι κάτι περισσότερο από τη λήψη φωτογραφιών  τυχαίων ανθρώπων. Νομίζω ότι θα πρέπει να έχετε ένα σκοπό στο γιατί το κάνετε. Προσπαθείτε να κάνετε μια κοινωνική κριτική; Μήπως προσπαθείτε να δείξετε την ομορφιά της καθημερινότητας; Ή προσπαθείτε να τεκμηριώσετε την ιστορία ενός συγκεκριμένου τόπου;

Ο Evans αναφέρεται  στην αίσθηση του σκοπού, και πώς ο σκοπός είναι σημαντικότερος από την εύρεση αποδοχής από τους άλλους:

PAUL CUMMINGS: Έχετε λίγο περιορισμένες ιδέες ή εμπειρίες και αναπτύσσετε νέες;

Γουοκερ Εβανς:  Όχι. Το κύριο πράγμα που έχω παρατηρήσει  είναι μια σταθεροποίηση του σκοπού και των πεποιθήσεων μου και έχω κερδίσει την ασφάλεια για αυτό που κάνω. Αλλά  μέρος μου μου λέει: πρόσεχε το αυτό, μην δέχεσαι την αναγνώριση, να είσαι προσεκτικός με την καθιέρωση. Υπάρχει αυτό το πρόβλημα. Πώς αποδέχεσαι την καθιέρωση όταν κάτι σε καθιερώνει; Καθιερώνεστε όταν είστε σε αυτά τα μεγάλα μουσεία. Αυτό  είναι πρόκληση. Γι αυτό  κάνω κάτι με όλα αυτά τα πράγματα, βρίσκεις κάτι άλλο και το καθιερώνεις. Μέρος του εαυτού μου δεν θέλει και αυτό να καθιερωθεί. Δεν πρέπει γιατί τότε τιθασεύεται.  Σκέφτομαι να κάνω κάτι που δεν είναι αποδεκτό. Να βρεις  την αποδοχή είναι αρκετό.

Σημαντικό σημείο: Ακολουθήστε την καρδιά σας, όταν πρόκειται για την φωτογραφία σας και να ψάξτε  βαθιά στο γιατί να φωτογραφίζετε. Όσο  περισσότερο αναρωτιέστε  "Γιατί  τραβάω  φωτογραφίες δρόμου;" τόσο  περισσότερη σαφήνεια και σκοπό θα κερδίσετε στη δουλειά σας.

7. Έμφαση στις λέξεις και γράμματα

Walker Evans-20

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω μάθει από Walker Evans είναι ότι δεν πρέπει πάντα να φωτογραφίζουμε ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, ο Evans ενδιαφερόταν λιγότερο για την φωτογράφηση ανθρώπων και  περισσότερο για την ενσωμάτωσή τους στο αστικό τοπίο.

Λέξεις, γράμματα, σήμανση, πινακίδες αποτελούν μέρος της καθημερινής μας εμπειρίας. Ακόμη και τότε,  βομβαρδιζόντουσαν με διαφημιστικά μηνύματα σε τεράστιες πινακίδες που προσπαθούσαν να πείσουν   να δοκιμαστεί μια νέα οδοντόκρεμα, να παρακολουθηθεί μια νέα παράσταση, ή να οδηγηθεί ένα νέο αυτοκίνητο.

Μπορείτε να δείτε ειδικά στην δουλειά του Evans την έλξη  του για τα σήματα και λέξεις. Όταν τα φωτογράφιζε  θεωρήθηκε ως κάτι περίεργο. Αλλά τώρα κοιτάμε τις εικόνες του και σκεφτόμαστε πόσο "ενδιαφέροντα" και "ρετρό" ήταν τα πράγματα που χρησιμοποιούσαν τότε. Ωστόσο, για αυτόν, αυτά τα σήματα ήταν αρκετά συνηθισμένα και βαρετά και μόνο τώρα τα βρίσκουμε ενδιαφέροντα (τα πάντα στο παρελθόν τείνουν να φαίνεται πιο ενδιαφέροντα).

Ο Evans αναφέρεται στο γιατί είναι τόσο ενδιαφέρεται τα σήματα:

PAUL CUMMINGS: Επίσης, πολλά από αυτά έχουν πινακίδες. Σας ενδιαφέρουν τα γράμματα και οι λέξεις;

Γουόκερ Έβανς: Ναι. Όλο και περισσότερο αυτά παίρνουν  κεφάλι τώρα. Ω, ναι, τα γράμματα και τα σήματα είναι πολύ σημαντικά για μένα. Υπάρχουν άπειρες δυνατότητες διακόσμησης όπως η λαϊκή τέχνη, όπως η folk  art, αλλά και o συμβολισμός και το νόημα και η έκπληξη και το διπλό νόημα. Είναι ένα πολύ πλούσιο πεδίο.

PAUL CUMMINGS: Υπάρχει όλη η διαδρομή από το ένα είδος σήματος εστιατορίου που διαθέτει μενού στο παράθυρο στα πολύ ευγενικά με ακρίβεια ζωγραφισμένα σήματα ή   πινακίδες.

Γουόκερ Έβανς: Ναι. Ω, είναι πολύ σημαντικά για μένα. Ναι.

PAUL CUMMINGS: Τι σας τραβάει; Ξέρετε γιατί είναι σημαντικά για εσάς;

Γουόκερ Έβανς: Όχι, δεν ξέρω γιατί. Νομίζω ότι στην πραγματικότητα θα ήθελα να είμαι ένα γράμμα. Και τότε σε γενικές γραμμές είμαι λογοτεχνία. Τα θέματα των σημάτων είναι απλά ένα οπτικό σύμβολο της γραφής.

Αυτό που βρήκα επίσης συναρπαστικό για τον Evans ήταν το γεγονός ότι  ενδιαφερόταν πολύ για τη γραφή, την ανάγνωση και τη λογοτεχνία. Νομίζω ότι αυτό είχε μια τεράστια επιρροή στη φωτογραφία του - πώς ήταν προσκολλημένος στις λέξεις ως σύμβολα και αλληγορίες της ζωής.

Σημαντικό σημείο: Όταν τραβάτε φωτογραφίες στους δρόμους, μην επικεντρώνεστε μόνο στους ανθρώπους. Εξετάστε το αστικό τοπίο και ιδιαίτερα τις πινακίδες, αφίσες και διαφημίσεις που βλέπετε.

Συνειδητοποιήστε ότι όλα αυτά τα μηνύματα που βλέπετε σήμερα και σας φαίνονται αδιάφορα, αναπόφευκτα σε 50 χρόνια από τώρα κάποιος στο μέλλον, θα τα βρει συναρπαστικά.

 Οι επιγραφές,  οι πινακίδες, και οι διαφημίσεις λένε πολλά για τη σύγχρονη κοινωνία- τι εκτιμούμε (ή το τι οι διαφημιστές προσπαθούν να μας πουλήσουν). Ως εκ τούτου, είναι ένα σημαντικό μέρος του κοινωνικού μας ιστού.

Έτσι, όταν φωτογραφίζετε πινακίδες, μην τις τραβάτε απλά σε ένα βαρετό και στάνταρ  τρόπο. Προσπαθήστε να τα ενσωματώσετε  σε αυτό που είναι γύρω τους, είτε πρόκειται για τα κτίρια, οι άνθρωποι αλληλεπιδρών με αυτά, ή και περισσότερα.

Επίσης, προσπαθήστε να αποστασιοποιηθείτε από το κλισέ των τυχαίων ανθρώπων που περπατούν μπροστά από διαφημιστικές πινακίδες που δεν λένε πολλά. Προσπαθήστε να δημιουργήσετε μια αντιπαράθεση ή μια σύνδεση μεταξύ των πινακίδων και των ανθρώπων – που να έχει ένα βαθύτερο νόημα.

8.Μην ενδιαφέρεστε για την τεχνική αρτιότητα

Walker Evans-29

Στη σημερινή ψηφιακή εποχή, έχουμε εμμονή με την οξύτητα του φακού, την ανάλυση του αισθητήρα της κάμερας, magic- post-production και πολλά άλλα.

Ωστόσο, ανεξάρτητα από το πόσο  τεχνικά άρτια  είναι η εικόνα - αν δεν έχει ψυχή, δεν είναι μια αξέχαστη ή σημαντική φωτογραφία.

Ενώ είναι σημαντικό να δημιουργηθούν οι φωτογραφίες που είναι τεχνικά ανταγωνιστικές ο  Evans μας προειδοποιεί ότι δεν πρέπει να ενδιαφερόμαστε  υπερβολικά για την μετα-επεξεργασία και τις τεχνικές πτυχές της φωτογραφίας:

PAUL CUMMINGS: Σας ενδιαφέρουν  όλες οι τεχνικές σκοτεινού θαλάμου που μπορεί κανείς να χρησιμοποιήσει;

Γουόκερ Έβανς: Ενδιαφέρομαι πάντα για αυτό, αλλά δεν νομίζω ότι θα πρέπει να ξεφύγει από τον έλεγχο. Νομίζω ότι είναι επικίνδυνο ιδιαίτερα όταν είστε νέοι, να ενδιαφέρεστε πιο πολύ για αυτό. Μέχρι τώρα έχω απλά την αίσθηση ότι κάποιος που ενισχύει  αυτό, αναμένεται να παράγει πολύ άρτιο τεχνικά έργο και να πηγαίνει από εκεί και παραπάνω.

PAUL CUMMINGS: Παρατηρώ ότι στο σόου του Yale, καθώς και στο σόου του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης, ότι δεν υπάρχουν κόλπα, ή προφανή κόλπα που είναι τόσο εύκολο να  κάνουμε.

Γουόκερ Έβανς: Αυτό πάλι, είναι θέμα στυλ και γούστου. Δεν πιστεύω στη χειραγώγηση, αν αυτό  εννοείτε,  από  φωτογραφίες ή αρνητικά. Για μένα πρέπει να είναι απόλυτα ευθέως  φωτογραφία και να μοιάζει με αυτό… δεν είναι ποτέ ζωγραφική…

PAUL CUMMINGS: Πολύ απλή εκτύπωση;

Γουόκερ Έβανς: Ναι. Οι φωτογραφίες θα πρέπει να είναι φωτογραφικές.

PAUL CUMMINGS: Ναι. Αλλά δεν παρακάμπτουμε και όλα αυτά -

Γουόκερ Έβανς: Ναι. Θα αποφευχθούν στην εκτύπωση, αλλά δεν δείχνει. Δεν χειραγωγείτε τον αρνητισμό με άλλο τρόπο…δεν αγγίζετε τον αρνητισμό .Απλά αποφεύγετε…αυτό είναι όλο..

Σημαντικό σημείο: Ο Evans παραδέχθηκε ότι ενδιαφέρονταν για τις τεχνικές σκοτεινού θαλάμου, αλλά προσπάθησε να τονίσει τη λεπτή γραμμή μεταξύ  του  να κάνεις  μια τεχνικά άρτια εκτύπωση, χωρίς να είναι πολύ επεξεργασμένη.

Είμαι λίγο πιο παραδοσιακός, όταν πρόκειται για την μετά-επεξεργασία. Δεν μου αρέσουν οι φωτογραφίες που  είναι HDR'd  μέχρι θανάτου ή έχουν επιλεκτικό χρωματισμό. Νομίζω ότι ευτελίζονται.

Ωστόσο, ο καθένας έχει το δικό του γούστο, όταν πρόκειται για την μετα-επεξεργασία  και  το σέβομαι αυτό. Έτσι λοιπόν, σας προτείνουμε να πειραματιστείτε με την επεξεργασία και τον τεχνικό πειραματισμό της φωτογραφίας - αλλά μην το κάνετε ως πρωταρχικό μέλημα της δουλειάς  σας.

 Δώστε έμφαση  πρώτα στη λήψη εκπληκτικών φωτογραφιών, φωτογραφίες, που σας χτυπάν στο στομάχι και είναι συναισθηματικά δυνατές. Τα τεχνικά ζητήματα θα ακολουθήσουν.

9. Στοχεύετε στην "οπτική επίδραση"

49.1971

Πιστεύω ότι ένα από τα μυστικά για να γίνει μια μεγάλη φωτογραφία είναι να γίνει αξέχαστη. Αλλά πώς μπορούμε να κάνουμε μια αξέχαστη φωτογραφία, όταν υπάρχει μια θάλασσα από φωτογραφίες που πλημμυρίζουν το Facebook και το Flickr καθημερινά; Πώς μπορούμε να κάνουμε τις φωτογραφίες μας να ξεχωρίζουν;

Ο Evans συμμερίζεται τη σημασία που έχει η "οπτική επίδραση", όταν πρόκειται για τη δημιουργία μιας καλής φωτογραφίας:

PAUL CUMMINGS: Θα μπορούσατε να περιγράψετε με κάποιους όρους τι είναι αυτό  που κάνει μια καλή φωτογραφία για σας; Εννοώ αν κοιτάξετε δέκα φωτογραφίες ποιες είναι οι ιδιότητες που θα ψάχνατε  για να τις ξεχωρίσετε;

Γουόκερ Έβανς: Η απόσπαση, η έλλειψη συναισθηματισμού,  η πρωτοτυπία, πολλά πράγματα που  ακούγονται κάπως άδεια. Ξέρω τι σημαίνουν. Ας πούμε "οπτική επίδραση", που δεν σημαίνει πολλά για κανέναν. Θα μπορούσα να το επισημάνω όμως. Θέλω να πω ότι είναι μια ποιότητα που κάτι την έχει ή δεν έχει. Συνοχή. Λοιπόν, κάποια πράγματα είναι αδύναμα, κάποια πράγματα είναι ισχυρά. Απλά πρέπει να .... Λοιπόν, αν έχετε κάτι μπροστά σας και έχετε μερικούς μαθητές  ρίχνετε  αυτές τις λέξεις και τις επισημαίνετε.

PAUL CUMMINGS: Ποιες θα ήταν οι οπτικές επιδράσεις; Μπορεί να είναι  ο τρόπος που γίνεται η λήψη της φωτογραφίας;

Γουόκερ Έβανς: Επίτηδες το είπα αυτό,  επειδή είναι μια αόριστη φράση. Για μένα υπάρχουν διάφοροι βαθμοί από αυτό στην εικόνα. Μερικές φορές μπορεί να είναι ότι αυτή δεν είναι η ποιότητα που θέλετε. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι  μπορώ να σας δείξω μια εικόνα που είναι ισχυρή σε αυτό, και μια που είναι αδύναμη σε αυτό. Λοιπόν, όπως ακριβώς όλες αυτές τις ποιότητες που .... Ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται για το θέατρο μπορεί να πει, "Αυτό δεν είναι το θέατρο," ή "Αυτό δεν είναι καλό θέατρο." Το λέω συχνά αυτό στη φωτογραφία. Ή ότι είναι πάρα πολύ εικονογραφική, αυτό είναι ένα άλλο πράγμα που είμαι εναντίον. Αυτά είναι τα λόγια που ρίχνετε στους μαθητές σας για να τους κάνετε ενδιαφερθούν και να τους ζωντανέψετε.

Ο Evans είναι πολύ ασαφής, όταν πρόκειται να περιγράψει τι είναι η "οπτική επίδραση". Ωστόσο, είναι  αυτή η ασάφεια που καθιστά την έρευνα για το τι είναι "οπτική επίδραση" πιο ενδιαφέρουσα.

Νομίζω ότι η "οπτική επίδραση" σημαίνει διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους - αλλά όλοι ενστικτωδώς  ξέρουμε ποια είναι  εύστοχη φωτογραφία και ποια δεν είναι.

Ο τρόπος που το ερμηνεύω είναι όταν μια φωτογραφία  χαράζεται στη μνήμη σας και χρωματίζει τις σκέψεις σας με έναν διαφορετικό τρόπο. Μια φωτογραφία με  "οπτική επίδραση" επεμβαίνει στο μυαλό σας-και επηρεάζει τον τρόπο που βλέπετε τον κόσμο.

Οι πιο αξιομνημόνευτες φωτογραφίες που ελήφθησαν στην ιστορία ήταν κατά πάσα πιθανότητα από τον  πόλεμο του Βιετνάμ - που μας προκάλεσαν να επανεξετάσουμε την ανθρωπιά μας για τον πόνο και τη δυστυχία που αισθάνονταν οι άλλοι. Πρόκειται για φωτογραφίες που είναι συναισθηματικές (ανεξάρτητα από το τι είπε ο Evans ότι προτιμά τις φωτογραφίες που έχουν «απόσπαση».)

Σημαντικο σημείο: Για να καταλάβω ποιες από τις φωτογραφίες μου έχουν "οπτική επίδραση" κάνω τα εξής:

α) Όταν  δείχνω στους φίλους μου και τους στενούς συνεργάτες  φωτογραφίες μου στο iPad ή το φορητό υπολογιστή μου, κρίνω πόσο γρήγορα θα δούνε  τις φωτογραφίες μου και σε ποιες φωτογραφίες θα διακόψουν και θα στοχαστούνε. Οι φωτογραφίες που συχνά πιάνουν την προσοχή τους, τους αναγκάζουν να σταματήσουν τη διαδικασία γρήγορου κοιτάσματος – καταλαβαίνω ότι υπάρχει κάτι σχετικά με την εικόνα που είναι αξιοσημείωτο- που τους ανάγκασε να σταματήσουν. Αν και αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι είναι μια καλή φωτογραφία, σίγουρα έχει "οπτική επίδραση."

β) Επίσης, αφήνω τις φωτογραφίες μου να "μαριναριστούνε" για μεγάλο χρονικό διάστημα σαν δικαστής,  για το αν η φωτογραφία είναι καλή ή όχι. Για παράδειγμα, εγώ γενικά προσπαθώ να περιμένω τουλάχιστον μετρικούς μήνες (τουλάχιστον 6 μήνες έως ένα χρόνο) πριν από τη φόρτωση φωτογραφιών στο διαδίκτυο.

Γιατί; Θεωρώ ότι αν εξακολουθεί να μου αρέσει μια φωτογραφία που πήρα 6 μήνες έως 1 χρόνο πριν,  έχει ακόμα αρκετά ισχυρή "οπτική επίδραση" που απολαμβάνω να κοιτάζω 99% του χρόνου. Κατάλαβα ότι οι φωτογραφίες που  απολάμβανα να  κοιτάζω στην αρχή (τον πρώτο μήνα ή έτσι), αρχίζω να τις  περιφρονώ λίγους μήνες αργότερα.

Επίσης χρησιμοποιώ την αναλογία του νερού και λαδιού. Εάν αναμίξεις  νερό και λαδί μαζί, τελικά χωρίζουν.  Με την πάροδο του χρόνου, το λάδι ανεβαίνει στην κορυφή (οι καλές φωτογραφίες) και μένουν στον πάτο  (οι κακές φωτογραφίες).

γ) ότι αν οι άνθρωποι  μετά από 20 χρονιά, θα βρουν την  φωτογραφία ενδιαφέρουσα. Αυτή είναι μια τεχνική που έμαθα από τον Satoki Nagata,  να εξετάζει αν μια φωτογραφία που τραβηξε σήμερα θα εξακολουθεί να είναι ενδιαφέρουσα σε 20 χρόνια από τώρα. Αν ναι, θα μπορούσε να έχει αρκετή "οπτική επίδραση" για να αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου. Αν όχι, ίσως να θέλετε να την απορρίψετε (ή ποτέ να μην τη δημοσιεύσετε).

10. Χτίστε τις εμπειρίες σας

Walker Evans-24

Στο τέλος της ημέρας, δεν υπάρχουν συντομεύσεις όταν πρόκειται για την φωτογραφία .Ο Evans (προς το τέλος της ζωής του) μοιράστηκε  την  εμπειρία του κατά τη διάρκεια αρκετών δεκαετιών στη φωτογραφία που  τον εκπαίδευσε να καταλαβαίνει τι "δουλεύει" ή τι «δεν δουλεύει» με βάση τις εμπειρίες του. Η εμπειρία είναι κάτι που δεν μπορεί να παραμεριστεί, αλλά  πρέπει να εντρυφήσετε στο να κατανοητέ τη φωτογραφία σε ένα βαθύτερο επίπεδο:

PAUL CUMMINGS: Λοιπόν, οι άνθρωποι αποφασίζουν, ξέρεις, ανάμεσα, ας πούμε, σε δέκα φωτογραφίες. Αυτές που  οι περισσότεροι άνθρωποι λένε ναι έχουν πολλές πιθανότητες  να υπάρχουν κατά κάποιο τρόπο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.

Γουόκερ Έβανς: Λοιπόν, και πάλι για να επιστρέψουμε στη διδασκαλία: Η εμπειρία είναι πολύ σημαντική. Έρχεται μόνο με το χρόνο. Έχω  χρόνο πίσω μου, έτσι τολμώ να διδάξω και να πω στους φοιτητές, "δεν ξέρω πολλά πραγματικά από αυτά που περιμένετε  εκτός από το ότι ήμουν γύρω περισσότερο και έχω την εμπειρία και αν μπορέσω θα αρθρώσω κάποια από αυτή, να  σας αγγίξει και να σας κάνει  καλό. "Όταν δεν είχα εμπειρία, αυτό  είναι ένα πράγμα που έμαθα, ότι την χρειαζόμουνα. Έρχεται  μιλώντας με έναν έμπειρο άνθρωπο σε κάτι, δεν είναι το ίδιο με το να την έχεις εσύ αλλά είναι καλύτερα από το τίποτα.

PAUL CUMMINGS: Είναι αυτή η εμπειρία του να ζεις, ή η εμπειρία από τη εργασία με τη φωτογραφία;

Γουόκερ Έβανς: Τα πάντα.

PAUL CUMMINGS: Τα πάντα. Ο συνολικός συνδυασμός. Ναι.

Γουόκερ Έβανς: Λοιπόν, εάν είστε εξήντα πέντε χρονών  και έχετε δοκιμάσει ένα σωρό πράγματα και πολλά από αυτά έχουν πάει στραβά, γνωρίζετε ότι ορισμένα πράγματα έχουν αξία και γνωρίζετε που βρίσκεται αυτή η αξία από εμπειρία. Όταν είστε μόνο τριάντα  δεν γνωρίζετε αρκετά για να είστε σίγουροι τι κάνετε. Ή ιδιαίτερα αν είστε μόνο είκοσι. Μπορώ να δώσω ένα πολύ καλό παράδειγμα για αυτό: Αυτό το αγόρι που εργάζονται για τη ΝewYale πήγε σε εκείνη την παράσταση στο Yale και έχασε το νόημα. Θα έλεγε, "Αυτή  είναι υπέροχη φωτογραφία .Ο Evans είναι στο χειρότερο σημείο του, όταν αυτός προσπάθησε να κάνει ένα τέχνασμα, το οποίο βάζει αυτά τα σημάδια. "Λοιπόν, αυτό χάνει όλο το νόημα. Αυτό δεν είναι τέχνασμα καθόλου. Αυτό είναι το ψήγμα αυτής της παράστασης.

Ένα από τα αγαπημένα μου ψήγματα από αυτό το απόσπασμα είναι όταν είπε στους μαθητές του ότι δεν ήξερε πολύ περισσότερα από αυτούς, αλλά ότι είχε την εμπειρία του να υποστηρίξει τις σκέψεις του.

Ο Evans ήταν άνθρωπος, όπως όλοι  μας- και όχι  κάποιο είδος  ημίθεου της φωτογραφίας. Έγινε διάσημος και ονομαστός φωτογράφος όχι κατ 'ανάγκην γιατί ήταν καλύτερος από όλους τους άλλους φωτογράφους εκεί έξω, αλλά γιατί εργάστηκε σκληρά για τη φωτογραφία του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του και είχε τις σωστές διασυνδέσεις (αφού το έργο του εκτίθενται στο ΜΟΜΑ και αυτό σίγουρα βοήθησε).

Σημαντικό σημείο: Μην απογοητεύεστε ότι δεν είστε τόσο διάσημοι όσο μερικοί από τους μεγάλους φωτογράφους δρόμου εκεί έξω. Να ξέρετε ότι αυτό έρχεται με το χρόνο.

Επίσης, όταν πρόκειται για την κατανόηση του ποια είναι μεγάλη φωτογραφία - τι λειτουργεί και τι δεν λειτουργεί, (όσον αφορά τη σύνθεση, τεχνικές προσεγγίσεις, κλπ) βασίζεται κυρίως στην εμπειρία.

Ωστόσο, όταν πρόκειται για την εμπειρία δεν είναι απαραιτήτως το πόσο καιρό  φωτογραφίζετε, αλλά το πόσο έντονα  φωτογραφίζετε και  σκέφτεστε τη φωτογραφία.

Για παράδειγμα, θα μπορούσε κανείς να πει ότι "φωτογραφίζει για 50 χρόνια", αλλά αν μόνο έπαιρνε την κάμερα του μια φορά το μήνα για να πάρει μερικές φωτογραφίες από ουράνια τόξα και  λουλούδια προφανώς ίσως δεν συγκρίνεται με έναν φοιτητή φωτογραφίας που φωτογραφίζει (ή μελετά φωτογραφίες) 80 ώρες την εβδομάδα, και εργάζεται εντατικά για 4 χρόνια. Ο φοιτητής φωτογραφίας έχει εν τέλει ασχοληθεί  περισσότερες ώρες από τον ηλικιωμένο.

Έτσι, εάν είστε σοβαροί με τη φωτογραφία σας και παθιασμένοι με αυτό, αφιερώστε ολόκληρη τη ζωή σας σε αυτό. Αφιερώστε τις ώρες ξεκούρασης σας σκεπτόμενοι τις φωτογραφίες. Κατά τη διάρκεια της ημέρας (όταν  βαριέστε και έχετε κενό εργασίας)  διερευνήστε το Magnum Photos, και καταλάβετε τι  είναι αυτό που κάνει μια φωτογραφία μεγάλη. Βγείτε έξω και τραβήξετε φωτογραφίες  όποτε έχετε χρόνο κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού διαλείμματος σας (ή τα Σαββατοκύριακα σας). Συναντηθείτε με άλλους σοβαρούς φωτογράφους  και δώστε και  δεχθείτε σκληρή κριτική για το έργο σας.

Αυτό θα σας δώσει την απαραίτητη εμπειρία για να ελπίζετε μια μέρα να γίνετε ένας πολύ καλός φωτογράφος.

11. Μην παντρεύεστε  με τις πεποιθήσεις σας

Ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα πράγματα που είπε ο Γουόκερ Έβανς, όταν ήρθε στην έγχρωμη φωτογραφία. Για να το παραφράσω, αναφερόταν στην έγχρωμη φωτογραφία ως «χυδαία» και ότι το ασπρόμαυρο ήταν το πραγματικό μέσο για τη φωτογραφία.

Ωστόσο, λίγα χρόνια μετά, είπε ότι, στην πραγματικότητα άρχισε να πειραματίζεται με την έγχρωμη φωτογραφία με μια φωτογραφική μηχανή Polaroid. Ως εκ τούτου, αυτό που έκανε ήταν λίγο υποκριτικό, αλλά έκανε το αξιοπρεπές πράγμα  να αποδεχθεί το λάθος του και να αλλάξει άποψη:

Yale: Έχετε δοκιμάσει ποτέ έγχρωμο φιλμ και νομίζετε  ότι καθιστάται λιγότερο έντιμη η εικόνα από την ασπρόμαυρη;

Walker Evans .: Όχι, το έχω δοκιμάσει. Είμαι σε μια φάση τώρα που έχει να κάνει με το χρώμα και  ενδιαφέρομαι για αυτό. Αλλά δεν νομίζω ότι οι πόρτες που ανοίγουν για το ψέμα μέσα από το χρώμα, είναι μεγαλύτερες από ό, τι μέσω της χειραγώγησης των εκτυπώσεων σε μαύρο και άσπρο. Μπορείς να στρεβλώσεις και αυτό επίσης. Τυχαίνει να είμαι ένας γκρι άνθρωπος. Δεν είμαι ένας μαύρος και λευκός άνδρας. Νομίζω ότι το γκρι είναι  πιο αληθινό. Μπορείτε να το βρείτε αυτό και σε άλλους τομείς. Η πεζογραφία του EM Forster είναι γκρι και αυτό είναι θαυμάσιο.

Yale: Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που έχουν κάνει  χρώμα φαίνεται να συντάσσονται με το δραματικό, όπως ο Ernst Haas.

Walker Evans: Καταλαβαίνω όλα αυτά, αλλά τώρα έχω  πάρει αυτή τη μικρή φωτογραφική μηχανή SX-70 για διασκέδαση και έχω πολύ ενδιαφέρον για αυτό. Αισθάνομαι άγρια ​​με αυτό. Αλλά πριν από ένα χρόνο θα είχα πει ότι το χρώμα είναι χυδαίο και δεν πρέπει ποτέ να το δοκιμάσουμε κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Είναι  παράδοξο γιατί  τώρα συνδέομαι με αυτό και στην πραγματικότητα, έχω την πρόθεση να ασχοληθώ με αυτό σοβαρά.

Σημαντικό σημείο: Νιώθω  ότι ένα από τα πιο επικίνδυνα πράγματα είναι να παντρευτείτε  τις σκέψεις και τις απόψεις σας. Το επικίνδυνο μέρος αυτού είναι να κολλήσετε σε ένα συγκεκριμένο τρόπο σκέψης  περιορίζοντας τον εαυτό σας δημιουργικά αδυνατώντας να αγκαλιάσετε την μεγαλύτερη εικόνα του κόσμου.

Βρίσκω  τον εαυτό μου  να κάνει υποκριτικές δηλώσεις  όλη την ώρα και αντί να ντρέπομαι γι 'αυτό, είμαι περήφανος γι' αυτό. Κάθε φορά που μπορώ να πω κάτι που έρχεται σε αντίθεση με ό, τι είπα ένα ή δύο χρόνια πριν, δείχνει για μένα ότι έχω μάθει κάτι νέο (και ο παλιός μου εαυτός ήταν λάθος).

Για παράδειγμα, πριν από μερικά χρόνια  δεν είχα  καταλάβει  την πραγματική αξία των γυρισμάτων ταινιών. Φαινόταν σαν ένα χάσιμο χρόνου και χρήματος, ειδικά με την ευκολία της ψηφιακής. Ωστόσο τώρα, μετά από δύο χρόνια  αφιερωμένα στο γυρίσματα της προσωπικής μου φωτογραφικής δουλειάς δρόμου σε ταινία, μπορώ να κατανοήσω καλύτερα τα οφέλη και προτιμώ  τα ψηφιακά γυρίσματα. Αν είχα φοβηθεί να αντικρούσω τις προηγούμενες δηλώσεις μου δεν θα είχα νιώσει  την ομορφιά και του γυρίσματος μιας ταινίας.

Γι 'αυτό μην παντρεύεστε τις πεποιθήσεις σας, είτε  σχετίζονται με τη φωτογραφία (ή προσωπικές). Κρατήστε ένα ανοικτό μυαλό  και όταν  έρχεστε σε αντίθεση με τον εαυτό σας ή  είστε υποκριτές – απολαύστε το  και  αγκαλιάστε το. Παραδεχτείτε τα λάθη του παρελθόντος και  αναζητήστε να δοκιμάσετε νέα πράγματα που θα σας βοηθήσουν να ωριμάσετε  και να αναπτυχθείτε φωτογραφικά (και ως  ανθρώπινο ον).

12. Αγκαλιάσετε τις απλές φωτογραφικές μηχανές

Ο Walker Evans είναι  γνωστό ότι χρησιμοποιούσε  για τα περισσότερα  έργα της ζωής του μια Leica, μια Rolleiflex, ή μια 8 × 10 κάμερα. Ωστόσο, μία φωτογραφική μηχανή που ανακάλυψε αργά στη ζωή του ήταν η Polaroid SX-70, μια απλή αυτόματη κάμερα που τραβούσε έγχρωμες φωτογραφίες.

Σύμφωνα με  πρώην φοιτητές του, είχε  πάντα  την Polaroid μαζί του  στις  καθημερινές εξορμήσεις του, και τραβούσε "... εκατοντάδες φωτογραφίες από ταμπέλες, τα κομμάτια των απορριμμάτων, και τα πρόσωπα των φίλων και των μαθητών του.» (Σύμφωνα με τον φίλο και μαθητή του Jerry L . Thompson).

Μια άλλη ιστορία από τον William Christenberry είναι ότι όταν πήγε σε ένα ταξίδι στο Hale County, έφερε την Rolleiflex του και την Polaroid SX-70, αλλά ο Evans ποτέ δεν έβγαλε την Rolleiflex από την θήκη της. Χρησιμοποίησε μόνο την Polaroid.

Όταν ρωτήθηκε γιατί αγκάλιασε τη χρήση της κάμερας Polaroid, ανέφερε τα πλεονεκτήματα της και πως του  άνοιξε νέους ορίζοντες:

"Ένας πρακτικός φωτογράφος έχει μια εντελώς νέα παράταση στην εν λόγω μηχανή. Μπορείτε να φωτογραφίσετε  πράγματα που δεν θα σκεφτόσασταν να φωτογραφήσετε πριν. Δεν ξέρω  το γιατί, αλλά θεωρώ ότι είμαι αρκετά ανανεωμένος από αυτή. Με αυτή τη μικρή κάμερα η εργασία σας γίνεται την στιγμή που πατάτε αυτό το κουμπί. Αλλά θα πρέπει να σκεφτείτε τι συμβαίνει σε αυτό. Πρέπει να έχετε μεγάλη εμπειρία και κατάρτιση και  πειθαρχία πίσω σας. . . . Είναι η πρώτη φορά, νομίζω, που μπορείτε να βάλετε μια μηχανή στα χέρια ενός καλλιτέχνη και να δείτε πως στηρίζεται  εξ ολοκλήρου στο όραμά του και το γούστο του και το μυαλό του"- Walker Evans

Σημαντικό σημείο: Ένα από τα χειρότερα πάθη που μαστίζει τους φωτογράφους είναι το πάθος μας των καμερών (συμπεριλαμβανομένου και εμού). Έχω διαπιστώσει ότι προσωπικά πέρασα πάρα πολύ χρόνο νωρίς στη φωτογραφική μου διαδρομή ανησυχώντας για το τι φωτογραφική μηχανή να χρησιμοποιήσω  παρά να βγαίνω  έξω και να τραβάω φωτογραφίες.

Εάν μπορούμε να μάθουμε κάτι από Walker Evans είναι ότι υπάρχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα στο να χρησιμοποιείται μια απλή και αυτόματη κάμερα. Μας απελευθερώνει από τα όρια- από το να ανησυχούμε για τις τεχνικές ρυθμίσεις, το φανταχτερό εξοπλισμό, ή  τους εξωτικούς φακούς. Αποστάζει τη φωτογραφική διαδικασία σε μια πολύ απλούστερη εμπειρία. Απλά εστιάζοντας και κάνοντας κλικ στο κουμπί του κλείστρου.

Ο Daido Moriyama φωτογράφιζε στο μεγαλύτερο μέρος της καριέρας του με την απλή φωτογραφική μηχανή Ricoh GR-series. Είναι μια μικρή και λιτή μαύρη αυτόματη κάμερα  που είναι εύκολο να λειτουργήσει,  να μεταφερθεί, και να βγάλουμε  φωτογραφίες  μ αυτή.

Έτσι, όταν πρόκειται για την φωτογραφία, δεν χρειάζεται να ανησυχείτε για την κάμερα ή τις τεχνικές πτυχές τόσο πολύ. Αγκαλιάσετε  ότι φωτογραφική μηχανή έχετε μαζί σας  εκείνη την στιγμή, είτε πρόκειται για την αυτόματη κάμερα σας ή το κινητό σας. Έχοντας μια απλούστερη φωτογραφική μηχανή είναι συχνά καλύτερα.

13. Συνθέσετε ενστικτωδώς

Walker Evans-30

Όταν ξεκινήσαμε την φωτογραφία και θέλαμε να μάθουμε τους κανόνες της σύνθεσης, τους εφαρμόζαμε για τη λήψη φωτογραφιών  σταθερών πραγμάτων όπως τα δέντρα, τα λουλούδια, και τα τοπία.

Ωστόσο η σύνθεση, όταν πρόκειται για την φωτογραφία δρόμου είναι πολύ πιο δύσκολη. Όταν ο Evans ρωτήθηκε πώς συνθέτει, είπε ότι ήταν πολύ πιο ασυνείδητος και ενστικτώδης:

L.K.: Υπάρχει κάτι αφηρημένο σχετικά με την κυριολεξία των φωτογραφιών σας. Νομίζετε,  από άποψη  σύνθεσης;

Walker Evans: Δεν το σκέπτομαι πάρα πολύ συνειδητά αλλά με απασχολεί πολύ ασυνείδητα, ενστικτωδώς. Σκόπιμα το απορρίπτω κάθε τόσο για να μην είναι καλλιτεχνικό. .Σύνθεση είναι η λέξη ενός δάσκαλου. Κάθε καλλιτέχνης συνθέτει. Προτιμώ να συνθέτω γνήσια, φυσικά και όχι συνειδητά. Μορφή και  σύνθεση και τα δύο είναι τρομερά σημαντικά. Δεν μπορώ να αντέξω μια κακή σχεδίαση ή ένα άσχημο αντικείμενο σε ένα δωμάτιο. Τόσα πολλά για τη μορφή. Με αυτόν τον τρόπο  τοποθετείται η σύνθεση  ... όταν σταματήσετε να σκεφτείτε τι κάνει ένας καλλιτέχνης, μια ερώτηση υπάρχει, ποια είναι η κινητήρια δύναμη, το κίνητρο; "

Σημαντικό σημείο : Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που βρίσκω στους φωτογράφους δρόμου είναι ότι ξοδεύουν πάρα πολύ χρόνο προσπαθώντας να πλαισιώνουν και να συνθέτουν μια σκηνή και όχι  να τραβάνε  γρήγορες φωτογραφίες από το στομάχι. Η σύνθεση και η διαμόρφωση είναι απίστευτα κρίσιμα για τη φωτογραφία δρόμου για να γίνει ένα αποτελεσματικό πλαίσιο - αλλά αυτά είναι πράγματα που έρχονται φυσικά την πάροδο του χρόνου. Νομίζω ότι είναι καλύτερα να τραβήξετε την πρώτη βολή από το στομάχι - και στη συνέχεια, αν έχετε το χρόνο, ανασυνθέστε και τραβήξατε  τη σκηνή αρκετές φορές.

Αλλά στο τέλος της ημέρας, όπως λέει ο Evans - ποιος νοιάζεται για την σύνθεση; Θα πρέπει να ανησυχούμε περισσότερο για την "κινητήρια δύναμη, το κίνητρο" της φωτογραφίας μας.

14.  Πάρετε φωτογραφίες που να αξίζουν

Walker Evans-19

Μια από τις κριτικές που γίνονται για τη σύγχρονη ψηφιακή φωτογραφία  είναι ότι «ο καθένας είναι  φωτογράφος τώρα πια." Πραγματικά σιχαίνομαι αυτή τη νοοτροπία, γιατί η έμφυτη ομορφιά της φωτογραφίας είναι ο δημοκρατικός της χαρακτήρας.

Ωστόσο, μόνο και μόνο επειδή ο καθένας μπορεί  κυριολεκτικά να τραβήξει μια φωτογραφία, δεν σημαίνει ότι θα είναι μια καλή ή ουσιαστική φωτογραφία.

Υποθέτω ότι μπορείτε να συγκρίνετε την  περίοδο της Polaroid  του Walker Evan με το iPhone: ακόμα και ένας ηλίθιος θα μπορεί να το χρησιμοποιήσει (και αυτή ήταν μία από τις κύριες επικρίσεις του).Ο  Evans μοιράζεται τις σκέψεις του σχετικά με το γιατί είναι ο φωτογράφος που έχει μεγαλύτερη σημασία από τη φωτογραφική μηχανή (χρησιμοποιώντας το  γράψιμο ως υπαινιγμό):

Yale: Ίσως αυτό είναι ένα από τα χειρότερα πράγματα για την SX-70, ότι δεν υπάρχει τεχνικό εμπόδιο. Απλά ο καθένας μπορεί να πάρει πλάνα.

Walker Evans: Λοιπόν, αυτό δεν είναι το χειρότερο πράγμα. Αυτό ήταν πάντα αλήθεια για όλα τα πράγματα, αν υπάρχει κάποια τεχνική ανάγκη ή όχι. Για παράδειγμα,  όλοι έμαθαν να γράφουν, και ο καθένας μπορεί να καθίσει και να γράψει κάτι. Δεν μπορούν όλοι να καθίσουν και να γράψουν κάτι όμως που να αξίζει να γραφτεί.

Σημαντικό σημείο: Ο καθένας που διδάσκεται πώς να γράψει, μπορεί να το κάνει πολύ εύκολα. Ωστόσο, δεν έχει ο καθένας που γράφει  κάτι που να αξίζει τον   κόπο να γραφτεί ή να αξίζει να διαβαστεί.

Εφαρμόστε την ίδια νοοτροπία με τη φωτογραφία σας. Ο καθένας μπορεί να πάρει μια τεχνικά καλή εικόνα τώρα, αλλά δεν θα φωτογραφίσει κάτι που να αξίζει τη φωτογράφηση. Ή ακόμα περισσότερο,   παίρνουν φωτογραφίες που αξίζει να εξεταστούν από τους άλλους ανθρώπους;

Ρωτήστε τον εαυτό σας την επόμενη φορά που είστε έξω και φωτογραφίζετε: αξίζει η φωτογραφία που είμαι έτοιμος να τραβήξω; Θα έχει ένα βαθύτερο νόημα και να επηρεάσει τους ανθρώπους με ένα συναισθηματικό τρόπο;  Προσπαθώ να δηλώσω κάτι; Ή μήπως αυτή η φωτογραφία δεν αξίζει;

Εάν η φωτογραφία δεν αξίζει -απλά μην την τραβήξετε. Πάρετε φωτογραφίες που αισθάνεστε βαθιά μέσα στην καρδιά και την ψυχή σας  ότι αξίζουν να τραβηχτούν.

15. Μετατρέψετε τα θέματα σας σε συμμετέχοντες

Walker Evans-16

Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα στη φωτογραφία δρόμου είναι η λήψη φωτογραφιών  αγνώστων ανθρώπων που δεν τους γνωρίζεις- και πως να τους κάνεις να αισθάνονται άνετα. Πάντα οι άνθρωποι είναι πολύ απρόθυμοι να φωτογραφηθούν. Αλλά πώς μπορούμε να το ξεπεράσουμε αυτό; Ο Evans έλεγε πως θα πρέπει να τους κάνουμε να αισθάνονται περισσότερο σαν να συμμετέχουν απλά σε ένα θέμα.

"Παρεμπιπτόντως, μέρος του ταλέντου ενός φωτογράφου θα πρέπει να είναι με τους ανθρώπους. Μπορείτε να κάνετε θαυμάσια δουλειά  εάν ξέρετε πώς να κάνετε τους ανθρώπους να καταλάβουν τι κάνετε και να αισθάνονται καλά γι 'αυτό, και μπορείτε να κάνετε χάλια δουλειά, αν  να τους βάλετε σε άμυνα, που όλοι νιώθουν στην αρχή "- Walker Evans. Πρέπει να τους βγάλετε από την αμυντική στάση τους και να τους κάνετε συμμέτοχους

Σημείο Σημαντικό: Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία της φωτογραφίας δρόμου γίνεται στιγμιαία, δεν πρέπει να είναι πάντα ειλικρινής. Πάρετε ειλικρινής φωτογραφίες, αλλά  να τραβήξετε και φωτογραφίες,  που αλληλεπιδράτε και  μιλάτε με τα θέματα σας. Κάνετε τους να αισθάνονται σαν να είναι ένα μέρος της διαδικασίας της λήψης φωτογραφιών, όχι σαν να είναι τα θέματα.

Αφού τραβήξετε φωτογραφίες των θεμάτων σας, μιλήστε μαζί τους, μάθετε το όνομά τους, από πού είναι, ποια είναι τα ενδιαφέροντα τους. Δείξτε τους το πίσω μέρος της οθόνης LCD σας και μοιραστείτε  τι μοναδικό είδατε σε αυτούς που θέλατε να φωτογραφίσετε. Προσφερθείτε να τους στείλετε με  email   το αντίγραφο της φωτογραφίας. Τους κάνει να αισθάνονται σαν ένας ενεργός συμμέτοχος- και θα πετύχετε περισσότερο ως φωτογράφος δρόμου και  ως ανθρώπινα όντα.

16 Φωτογραφίστε συνηθισμένα πράγματα

Walker Evans-28

Μία από τις μεγαλύτερες ομορφιές της φωτογραφίας δρόμου είναι ότι αξιοποιεί τα συνηθισμένα και λιτά πράγματα της καθημερινής ζωής. Ο Evans έχει χτίσει ένα σημαντικό όγκο εργασιών για τα συνηθισμένα πράγματα και είχε επικριθεί για αυτό. Δεν θεωρήθηκαν «τέχνη», όταν  τα είχε φωτογραφίσει - αλλά έλαβε την αναγνώριση αργότερα στη ζωή του.

"Αισθητικά  και τα δύο  είναι αιτιολογημένα και δικαιωμένα ακόμη και στον εαυτό μου. Και αυτό γιατί όταν πριν από σαράντα χρόνια,  πήγαινα έξω με μια φωτογραφική μηχανή, έκανα κάποια πράγματα που και εγώ ο ίδιος θεωρούσα  πάρα πολύ απλά για να είναι έργα τέχνης. Άρχισα να αναρωτιέμαι - Ήξερα ότι ήμουν ένας καλλιτέχνης ή ήθελα να είμαι - αλλά αναρωτιόμουν αν ήμουν πραγματικά ένας καλλιτέχνης. Έκανα τέτοια συνηθισμένα πράγματα που  μπορούσα να αισθανθώ τη διαφορά. Αλλά δεν είχα καμία υποστήριξη. Οι περισσότεροι άνθρωποι θα έβλεπαν αυτά τα πράγματα και έλεγαν "Λοιπόν, αυτό δεν είναι τίποτα. Γιατί το έκανες αυτό; Αυτό είναι απλά ένα ναυάγιο ή ένα αυτοκίνητο ή ένα ναυάγιο ενός άνδρα. Αυτό δεν είναι τίποτα. Αυτό δεν είναι τέχνη "Δεν το λένε πια αυτό." -. Γουόκερ Έβανς

Σημείο αναφοράς: Μην  αισθάνεστε υποχρεωμένοι  ότι όταν φωτογραφίζετε στους δρόμους, θα πρέπει να φωτογραφίζετε κάτι εντελώς εξωφρενικό ή έξω από τα συνηθισμένα. Δεν χρειάζεστε έναν ελέφαντα στο δρόμο, κολοκύθες σε πυρκαγιά, ή άνθρωποι που χτυπιούται. Αντίθετα, επικεντρωθείτε στις συνηθισμένες πλευρές της καθημερινής ζωής και να τις κάνετε να φαίνονται εξαιρετικές. Αυτό θα σας δώσει περισσότερες ευκαιρίες για φωτογράφηση, παρά το να περιμένετε την ασυνήθιστη και περίεργη περίπτωση. Η ομορφιά της ζωής είναι στην καθημερινότητα, όχι το εξαιρετικό.

17. Συνεργασία με άλλους καλλιτέχνες

Walker Evans-5

Ένα πράγμα που βρήκα πιο συναρπαστικό για τον Walker Evans είναι η συνεργασία του με τον συγγραφέα James Αgee στη δημιουργία του: “Let Us Now Praise Famous Men.”

Το βιβλίο πρώτα επρόκειτο να είναι ένα άρθρο του περιοδικού για τις φρικτές συνθήκες που ζούσαν οι αγροτικές οικογένειες  στην κρίση του 30" στην Αμερική. Ωστόσο, το άρθρο του περιοδικού ποτέ δεν δημοσιεύτηκε, αλλά έγινε ένα αυστηρά-επευφημημένη βιβλίο.

Αλλά ο Agee  και ο Evans συνδύασαν  τα ταλέντα τους (γραφή και η φωτογραφία), σε ένα βιβλίο που περιγράφεται από τη Wikipedia:

"Το κείμενο του Αgee  αποτελείται από μέρος εθνολογικών ανθρωπολογικών μελετών,  και μέρος μυθιστορηματικό με ποιητική αφήγηση που αναφερόταν στις παράγκες και τα χωράφια της Αλαμπάμα. Οι μαυρόασπρες φωτογραφίες του Εvans, άχαρα πραγματικές, αλλά  ταίριαζαν με τη μεγάλη ποίηση του κειμένου,  περιλαμβάνονται ως ένα χαρτοφυλάκιο, χωρίς σχόλια, στο βιβλίο."

Σημείο αναφοράς: Νομίζω ότι η ομορφιά της φωτογραφίας δεν πρέπει  να περιορίζεται. Είναι μία από τις πιο προσαρμοσμένες μορφές τέχνης που μπορούν να συνδυαστούν και να αναμιγνύεται εκ νέου με άλλες μορφές έκφρασης. Λέγεται συχνά ότι οι φωτογραφίες θα πρέπει απλά να στέκοντε μόνες τους. Συμφωνώ με αυτό το συναίσθημα σε κάποιες περιπτώσεις- αλλά πιστεύω ότι η φωτογραφία μπορεί να μετατραπεί σε κάτι μεγαλύτερο με συνοδευτικό κείμενο, βίντεο ή ήχο.

Έτσι, όταν πρόκειται για την φωτογραφία σας, σκεφτείτε άλλους τρόπους για το πώς μπορείτε να συνεργαστείτε με άλλους καλλιτέχνες. Σκεφτείτε να κάνετε μια παρουσίαση βίντεο της εργασίας σας, με περικοπές και συνεντεύξεις με τους ανθρώπους στο δρόμο. Προσθέστε το θόρυβο του περιβάλλοντος. Προσθέστε  φτιαγμένο κείμενο που θα συνοδεύει κάθε φωτογραφία (ενώ δηλώνετε ότι είναι ιστορίες μυθοπλασίας). Χρησιμοποιήστε τη δημιουργικότητά σας και να συνεργαστείτε με άλλους που έχουν  μεγάλες ιδέες και οράματα.

Συμπέρασμα

Λεπτομέρεια Εσωτερικών, Δυτική Βιρτζίνια Coal Miner Σπίτι

Ο Walker Evans ήταν σίγουρα ένας πρωτοπόρος της φωτογραφίας όχι επειδή ακολούθησε το μονοπάτι που άνοιξαν άλλοι πριν από αυτόν, αλλά γιατί  ήταν ένας επαναστάτης και έκανε πράγματα που κανείς άλλος δεν  έκανε. Φωτογράφιζε συνηθισμένα πράγματα, πινακίδες, και  ανθρώπους , κάτι που ήταν ενάντια στη λαϊκή "εκλεπτυσμένη αισθητική " της εποχής.

Είναι επίσης ενάντια στις συμβάσεις,  και στα κλισέ, και προσπάθησε να δημιουργήσει οπτικές φωτογραφικές εύστοχες εικόνες που πυρπολήθηκαν στις σκέψεις και τις αναμνήσεις μας.

Ήταν επίσης αρκετά ένθερμος στο να φωτογραφίζει την Αμερική στην εποχή του, ώστε να   έχουμε πλούσιες εικόνες του πως ήταν πριν από μισό αιώνα.

Ας προσπαθήσουμε όλοι να ακολουθήσουμε τα βήματα του Έβανς και να ανοίξουμε νέους ορίζοντες στον τομέα μας φωτογραφίας δρόμου.

Μετάφραση και επιμέλεια  Μαρία Κανάτα

Βιβλιογραφία

·             Oral history interview with Walker Evans, 1971 Oct. 13-Dec. 23, Archives of American Art, Smithsonian Institution

·             “The Thing Itself is Such a Secret and so Unapproachable” George Eastman House, Image Magazine, Vol. 17., No.4, December, 1974, Originally Published in Yale Alumni Magazine, February, 1974.

·             Text from the brochure for the exhibit “Walker Evans: Public Photographs “, University at Buffalo Art Gallery 20 March–24 April 1998